16 x 50 min.
Ik vind helemaal niets aan soaps. Het acteerwerk is te dik aangezet, er gebeurt veel te veel in één mensenleven, de muziek is ten aller tijden dramatisch (om nog maar eens te onderstrepen hoe erg het allemaal is), kom op met me.
Ik heb het Spaanstalige Las Chicas del Cable (telefoonmeisjes), zeker het tweede seizoen, 
als een gigantische python in één keer geïnhaleerd.
Groot voordeel van het taalverschil – mijn Spaans is lager dan middelbare-schoolniveau – is dat je niet full time kunt focussen op het acteerwerk; je bent tenslotte aan het meelezen. En als je niet meeleest, zijn er genoeg mooie mensen om naar te kijken, wat ook weer afleidt.
De serie draait om een groepje vrouwen in jaren twintig Madrid, en hun worstelingen met meer zelfstandigheid, ouderwetse ideeën, relaties, werk (vinden) en in het geval van het hoofdpersoon – een complete identiteit overeind houden. Zoals iedereen dat wel eens gebeurt. Geen idee hoe historisch correct het allemaal is, maar wel mooi, allemaal.
En vermakelijk, dus ook.
Las Chicas del Cable, Netflix 2017
