Category: Book

Vinegar Girl

Kate Battista was gardening out back when she heard the telephone ring in the kitchen.

What a gross disappointment, ew. Sometimes a book just doesn’t fit you right from the start. In this retelling of Shakespeare’s The Taming of the Shrew it starts with the introduction of characters that are quite impossible to love or even like.

This is followed by the plot (quite logical), a situation which main character balks at for approximately five chapters before completely giving into it without any clear motivation. If this novel set out to depress about how some women don’t have any outlook on life and what they want to do with it, it succeeds.

Something extra to grind my gears is that – after it has been shown that this guy she needs to help out might not be so ugly and annoying after all – there’s a demonstration of verbal abuse and aggression. And Kate just … takes it.

Combine this with an epilogue that is about as plausible as the Harry Potter’s one and it leaves a lot to be desired. Ten Things I Hate About You did this much more entertainingly.

Vinegar Girl, Anne Tyler, Hogarth 2016

Heartburn

6 hours (approx.)

Read by Meryl Streep, so yes, another audio book! Good gravy, does the woman has a recognisable voice. No need to get into her acting skills here, but her reading fits this story very well.

Kind of well-off woman on her second marriage and second pregnancy gets cheated on. A lot of love for New York and little for other parts of the USA, she writes cook books, he’s involved with media and/or politics, a lot of dinner parties.

It’s juicy, rich people problems with sometimes a recipe added. Meryl Streep’s voice makes it sound like you’re listening on the traumas of a rich, eccentric aunt who – when she’s isn’t full of self-pity – has some snarky oneliners and a nice eye for details (this audio book definitely painted a lot of pictures in my mind). Here, the addition of the right reader, definitely elevated quite a common (but entertainingly written) story.

So, if you want to enjoy an Ephron-production just a little bit more, try an audio book.

Heartburn, Nora Ephron, Penguin Random House 1983 (first edition)

Momo en de tijdspaarders

Lang, lang geleden, toen de mensen nog heel andere talen spraken, waren er in de warme landen al grote en prachtige steden.

Ten eerste vraag ik me af waarom Engelse titels veel meer woorden een hoofdletter geven dan Nederlandse. Toen realiseerde ik me ik dacht dat de auteur Michiel en niet Michael heette.

Tot slot sta ik er bij stil hoe kinderboeken soms betere, duidelijker boodschappen geven dan so called volwassen boeken. Het is hier simpel: wat gebeurt er als tijd letterlijk als geld wordt afgeschilderd? Er is geen ruimte meer om te leven, want dingen kunnen altijd sneller en al het ‘onnuttige’ wordt verwijderd. Inclusief plezier, liefde en rust. Steek die maar in je zak.

Daarnaast is er een vreemde eend in de bijt als hoofdpersoon om te laten zien dat het niet allemaal volgens de norm hoeft, en een grote liefde voor verhalen tellen, vrij spelen en zelf uitzoeken wat je leuk vindt, wat kan en wat mag.

Oh, en dan ook nog even een filosofische dip richting het gebied van hoe de hemel er uitziet en wat tijd voor invloed er op heeft.

Kom daar maar eens mee in een volwassen roman.

Momo en de tijdspaarders, Michael Ende, Lemniscaat 1975

In Five Years

Twenty-five.

It’s not often that you don’t know what you would have wanted when a story doesn’t go the way you want to. Usually I’m sure how things could have been better: this time I just knew that this wasn’t what I wanted.

I like ‘what-if’ a lot, and that’s a large part of In Five Years‘ starting point. Dannie has a premonition/hallucination/dream about herself in five years in an absolutely different situation from which she’s in right now. And she likes this situation, so she doesn’t want that other one.

Rebecca Serle doesn’t feel like using filler and jumps almost four years to get to that dream/premonition/hallucination, but in the meantime the protagonist doesn’t evolve or become a person. Dannie feels like she came from a character generator, and her boyfriend doesn’t fare much better.

Besides the key element, there’s little development that excites as well. The first twist can be seen coming from afar, and the second turns this magic realist pondering about in what ways we can influence our futures into something.. the Hallmark channel would love for their tearjerker category.

After that, all strength is gone and it’s a good thing there never was much investment in the main character(s).

In Five Years, Rebecca Serle, Simon & Schuster 2020

De mannen van Maria

We gingen om te baren, verscheept op bestelling van de heren ginds, zeven meisjes die vaak niet eens waren gekust.

Het verhaal van hoe ik aan dit boek ben gekomen is bijna net zo’n bevalling als alle reizen binnen dit boek – en het speelt zich af in de zeventiende eeuw ten tijde van de VOC. Dus nee, niet bepaald soepeltjes en vlot.

Was het de moeite waard? Nu lijkt het net alsof ik alle Nederlandse auteurs over één kam scheer, maar ook dit boek gaf mij weer het Hasse Simonsdochter-gevoel. Avontuur, en er zijn niet genoeg avontuurboeken voor volwassenen zonder dat er gelijk met kennis wordt gepatst of er meerdere wijze Levenslessen doorheen zijn gevlochten.

De mannen van Maria laat dat allemaal lekker links liggen. Natuurlijk, er is ongetwijfeld veel research gegaan in het verhaal van Maria van Aelst, de VOC, Batavia en de andere koloniën, maar het valt niet op. Het is allemaal een soepeltjes weggewerkt onderdeel van het verhaal: het opgroeien van een vrouw die in deze tijd op de Forbes-cover zou staan en wereldwijd bekend zou staan als self-made influencer.

Het verhaal moet even opwarmen, meerdere wegwerpopmerkingen á la “maar dat is niet belangrijk”/”dat is niet mijn verhaal”/”daar kan ik niets over zeggen” storen in het creëren van het plaatje van een niet al zo nette VOC-geschiedenis. Maar net zoals Maria zichzelf steeds verder ontwikkelt, vindt het verhaal haar weg ook op den duur.

De mannen van Maria, Anneloes Timmerije, Querido 2019

Is Everyone Hanging out Without Me?

This was my first audio book! Read/listened to, not written. I’m not Mindy Kaling. Does listening to a story make you judge it differently than reading it? I don’t think so, but I’m not sure yet.

I have little experience with audio books; solely the idea just doesn’t appeal to me. I’m too old and too impatient to be read, and what if it’s a bad voice? The second argument made me gave up on two books before managing to finish this one. Mindy Kaling knows how to use her voice, doesn’t do other voices (too often) and has people come in for their own (male) parts. It helps.

What also helps is that her story is fun, her tone and story realistic without being too self-deprecating (never nice in a woman), and plenty happens (it’s a memoir, you might expect that, but Mindy shares it). Yes, there’s a bit of an overdose of numbered lists and sometimes you could feel a bit iffy about the vocabulary used, but this book is almost ten years old already and we as a society changed towards the better on certain levels regarding language.

I’ve started listening to audio books because I wanted something different during my runs. Mindy kind of paved the way.

Is Everyone Hanging out Without Me? (and other concerns), Mindy Kaling, Penguin Random House 2011

Nothing to See Here

In the late spring of 1995, just a few weeks after I’d turned twenty-eight, I got a letter from my friend Madison Roberts.

I don’t mind unlikable protagonists, but in this case I very much wondered if the dislike was from knowing that a male author was writing a female character, that this female character just was too spineless, or that I just can’t handle aggressive passivity. Maybe all of the above. This, combined with the shortness of this novel, made my final amount of stars (the ones I don’t use) end up much lower than I expected when I read the summary of Nothing to See Here.

What is that summary, you ask? Well – screw up is asked to nanny two children that start burning at random moments. Bodies turning into flames without the kids hurting in any way. She is asked this by an old acquaintance she herself calls a friend and it all has to be on the down-low because the children are a politician’s.

This could have turned into scientific sci-fi, something with (a whiff off) magic realism or have this fire turn into something metaphorical, and make the entire story a commentary on class and the gap between haves and have-nots. Instead, there’s just ..situations. If Kevin Wilson solely wanted to communicate how sabotaging poverty and being directionless is, he succeeded. If he wanted me curious about his characters and the world they move around in – not so much.

Nothing to see here, Kevin Wilson, Ecco 2019

An American Marriage

There are two kinds of people in the world, those who leave home, and those who don’t.

Layers upon layers to uncover and think about in a book that could just be summarised by its title: yep, it’s about a marriage. Between Americans. But these Americans are Black, one of them is wrongfully incarcerated and what is a marriage if it’s largely between people of one is in prison?

This way, Tayari Jones looks at the prison system, racism, the institution of marriage, the first ones in families to go study and the burden that comes with it. This is a story that creeps under the skin, leaves you staring in the distance afterwards – empty and fulfilled at the same time.

Because what would have happened if Roy wouldn’t have been locked up? The marriage wasn’t perfect, but which one is? What if they would never have married? What if they would have grown up in another state or even another country? In what ways is the USA to blame for this entire situation? How is ancestry to blame (if so)?

It’s a testament to Jones’ writing that none of this adds an essay-like feeling to the novel: it’s a story first. A painful one, with glimmers of hope.

An American Marriage, Tayari Jones, Harper Collins 2018

Pastorale

Oscar liet de woorden van de leraar los – hij wist alles al.

Ja, tsja, ja, wat is dit nu precies? Ook al zitten er een paar eeuwen tussen, deed Pastorale mij soms aan Hasse Simonsdochter denken. Misschien dezelfde omgeving plus dat typische ‘Ha, lekker Nederlands’-gevoel? Het is in ieder geval niet dat er veel meer overeenkomsten zijn.

In Pastorale gaat het om een kleine gereformeerde gemeenschap waar in/tegenaan Molukkers gedumpt zijn ten tijde van KNIL. Het woord segregatie valt maar een paar keer, maar alle acties spreken duidelijk genoeg: zowel de Molukse Nederlandsers als de inboorlingen beschouwen het als een tijdelijke situatie.

Daarnaast is er Louise. Zij gelooft niet meer. Ze is terug thuis, maar een compleet buitenstaander. Hoe ze daar mee omgaat, en vindt dat ze daarmee om moet gaat, wisselt nog al.

Oscar zweeft tussen dat alles door, of is hij juist zo passief dat zijn complete zijn bewegingloos is? Hij komt in contact met de Molukse inwoners en leert er meer dan hij op school voorgeschoteld krijgt.

Nergens wordt nadrukkelijk genoemd in welke tijd dit speelt, en omdat dit kleine dorp al zo stil in de geschiedenis ligt, wordt het verhaal en haar karakters nog een tikje meer vervreemdend. Dit is een geschiedenisboek, maar net alsof het de geschiedenis van een andere versie van Nederland geeft.

Dus, wat is het? Je tijd waard.

Pastorale, Stephan Enter, Uitgeverij van Oorschot 2019

Niemand vertelt je hier ooit wat

Ze gaan me opereren vandaag.

Het was een situatie waarin vijf sterren een realiteit waren, en die situatie maak ik niet vaak mee als veel-lezende zeur en extra kritisch persoon op Nederlandse auteurs. Maar verdorie: Erik Nieuwenhuis was mijn intense hekel aan open eindes vergeten. Lap, het boek had zelfs langer gemogen wat mij betreft!

Spoiler. Misschien is het niet eens een echt open einde, het verhaal kan best als afgesloten beschouwd worden. Maar er gebeuren vreemde dingen in het verzorgtehuis waarvan Michiel zich niet eens kan herinneren hoe hij er is gekomen en waarom hij er is. En er wordt steeds meer lucht gepompt in de ballon van ‘WAT DAN?’ maar de ballon ontploft maar niet.

Mensen die wel beter los kunnen laten, of het niet erg vinden om zelf de gaten in te vullen, zullen zeker genieten van het lachwekkende want langzaam in unheimlich verandert.

Is dit nu al het tweede Nederlandse boek dit jaar waar ik positief over ben?

Niemand vertelt je hier ooit wat, Erik Nieuwenhuis, Brooklyn 2019