122 min.
Tering, wat een film. Natuurlijk wisten we al dat Nederlandse films best goed kunnen zijn, en dat wanneer de makers ook onderdeel zijn van het verhaal dat ze vertellen – dat het dan best nog wel eens precair, ongemakkelijk en bloedje spannend kunnen worden.
Want natuurlijk, je zou je af kunnen vragen waarom het verhaal van Noord-Afrikaanse immigranten weer afspeelt in achterbuurten, op de rand van legaal en illegaal en tussen niet-Nederlands en niet-origine-van-de-ouders-genoeg. Maar ja, als we elke vijf jaar een film krijgen over de menselijke kant van (Italiaanse) maffia, waarom dan niet die van Nederlanders met een Noord-Afrikaanse achtergrond? Maffia is maffia toch, onder welke huidskleur dat gouden hart toch zit?
Echter, Wolf is niet een film over maffia en criminaliteit. Het is Majid’s verhaal en acteur Marwan Kenzari draagt dat verhaal heel goed. Misschien is hij een kickboks-talent, maar hij kan altijd wel wat meer geld gebruiken en er zijn altijd wel wat klusjes en dan is er familie om voor te zorgen maar wel op zo’n manier dat het wordt geaccepteerd want anders — er is een hoeveelheid bochten en op een gegeven moment stopt Majid met wringen.
Dat je ondanks dat alles niet denkt “Godverdomme, zak”, maar vooral “Doe nou niet, zak” is helemaal aan Kenzari’s acteerwerk.
Wolf, Habbekrats 2013
Sowieso, wanneer is een film ‘nodig’? Waarom zijn er straks wel acht Mission: Impossible-films maar mag Charlie’s Angels maar vier keer (dit getal schud ik zo uit m’n mouw)? Als je weet waar ik graag op let in films, weet je het antwoord wel.
It’s not like Shaft (I think this is the second one?) goes completely without these issues: there’s two women with speaking roles and they’re firmly set in the roles of mother and/or love interest. There’s not that many fight scenes but I still zoned out during the ones that are ‘serious’ (opposed to one-sided to show how Shaft Shaft is). And Shaft being black doesn’t prevent him from saying quite some ‘yikes’ things about the villains: people with a Middle-Eastern background.
De tijd moet vast gebruikt worden om vast te leggen dat de relatie tussen vader en dochter niet normaal zijn. Vader is een vreemde vogel met grappen die lang niet altijd grappig zijn, dochter is een zakenvrouw. Waarom ze echter een licht-sociaal-onhandige vrouw is – buiten zo’n vader om – wordt niet uitgelegd. Zij mag sowieso de motivatie en inspiratie zijn van vader, maar krijgt zelf niet veel verder de ruimte dan ‘denkt alleen aan werk’.
Wat ook nadrukkelijk zichtbaar wordt, is wat wij hier allemaal maar aannemen als gewoon, en dat niemand van de gefilmde protesteerders om veel vragen. Men wilt geen basisinkomen, gratis elektrische auto of luxe appartement in het centrum van de stad. Nee, de Egyptenaren vragen om brood, gelijkheid, de kans om als een eervol lid van de maatschappij beschouwd te worden, in plaats van steeds maar weer omlaag getrapt te worden. Ze vragen om een einde van corruptie.