In Nederlands geschreven – There's no such thing as a final opinion.

Pastorale

Oscar liet de woorden van de leraar los – hij wist alles al.

Ja, tsja, ja, wat is dit nu precies? Ook al zitten er een paar eeuwen tussen, deed Pastorale mij soms aan Hasse Simonsdochter denken. Misschien dezelfde omgeving plus dat typische ‘Ha, lekker Nederlands’-gevoel? Het is in ieder geval niet dat er veel meer overeenkomsten zijn.

In Pastorale gaat het om een kleine gereformeerde gemeenschap waar in/tegenaan Molukkers gedumpt zijn ten tijde van KNIL. Het woord segregatie valt maar een paar keer, maar alle acties spreken duidelijk genoeg: zowel de Molukse Nederlandsers als de inboorlingen beschouwen het als een tijdelijke situatie.

Daarnaast is er Louise. Zij gelooft niet meer. Ze is terug thuis, maar een compleet buitenstaander. Hoe ze daar mee omgaat, en vindt dat ze daarmee om moet gaat, wisselt nog al.

Oscar zweeft tussen dat alles door, of is hij juist zo passief dat zijn complete zijn bewegingloos is? Hij komt in contact met de Molukse inwoners en leert er meer dan hij op school voorgeschoteld krijgt.

Nergens wordt nadrukkelijk genoemd in welke tijd dit speelt, en omdat dit kleine dorp al zo stil in de geschiedenis ligt, wordt het verhaal en haar karakters nog een tikje meer vervreemdend. Dit is een geschiedenisboek, maar net alsof het de geschiedenis van een andere versie van Nederland geeft.

Dus, wat is het? Je tijd waard.

Pastorale, Stephan Enter, Uitgeverij van Oorschot 2019

Two Night Stand

86 min.

I have to admit that this was much more fun than expected, but maybe it just hit me at the right spot at the right time. It’s not like the plot was mindblowingly original, but it did give some creative spins to the well-used trope of Unwanted Company becomes Much Wanted Company (good thing I’m not paid to give tropes names, I’ll explain).

film poster two night stand Main character suffering of mediocrity and a very early mid-life crisis decides to try an one night stand to help herself out of her funk. Alcohol is involved. The one night stand happens, she tries to escape, she’s snowed in. They try to keep their distance, they get overly honest with each other, the honesty hurts. And still all that snow.

The chemistry between the two helps a lot, but then there’s also the little sign of creativity when it comes to backstories and motivations. It’s also nice that not everything is sickeningly sweet and unbelievably dumb: for a romantic comedy these two main characters are kind of realistic.

So, it’s not all that. Maybe quite little. But what it is, is fun and sweet.

Two Night Stand, Entertainment One 2014

Niemand vertelt je hier ooit wat

Ze gaan me opereren vandaag.

Het was een situatie waarin vijf sterren een realiteit waren, en die situatie maak ik niet vaak mee als veel-lezende zeur en extra kritisch persoon op Nederlandse auteurs. Maar verdorie: Erik Nieuwenhuis was mijn intense hekel aan open eindes vergeten. Lap, het boek had zelfs langer gemogen wat mij betreft!

Spoiler. Misschien is het niet eens een echt open einde, het verhaal kan best als afgesloten beschouwd worden. Maar er gebeuren vreemde dingen in het verzorgtehuis waarvan Michiel zich niet eens kan herinneren hoe hij er is gekomen en waarom hij er is. En er wordt steeds meer lucht gepompt in de ballon van ‘WAT DAN?’ maar de ballon ontploft maar niet.

Mensen die wel beter los kunnen laten, of het niet erg vinden om zelf de gaten in te vullen, zullen zeker genieten van het lachwekkende want langzaam in unheimlich verandert.

Is dit nu al het tweede Nederlandse boek dit jaar waar ik positief over ben?

Niemand vertelt je hier ooit wat, Erik Nieuwenhuis, Brooklyn 2019

De buitenvrouw

Leerlingen in de eindexamenklassen vonden Theo Altena de minst erge die je voor Nederlands kon krijgen.

Enkele uren nadat mijn moeder mij wees op de Joost Zwagerman-essay prijs (ik twijfel nog over een onderwerp), vond ik dit boek in een buitenbiebje. Toeval bestaat niet?

Dit was mijn eerste boek van de auteur: Nederlandse schrijvers, zeker mannelijke, kunnen mij niet bekoren. Hoogste tijd was daar een uitzondering in, maar ook weer niet op zo’n manier dat ik mij voorlopig een Mulisch-fan noem.

Naast het essay-toeval was het de samenvatting waarvoor ik het boek wel wilde proberen: man wordt zich bewust van racisme in zijn directe omgeving en man is docent Nederlands op het voortgezet onderwijs. En volgens de recensies beschrijft Zwagerman beide dingen zoals het is!

Ik ben docent Engels op het MBO dus ik kan niet alles vergelijken, maar verder is het toch wel zeer regelmatig best confronterend. En het ‘dat is niet racistisch!’ waar je ook bij anders normaal nuchtere mensen tegen aanloopt – ook.

Natuurlijk, ik had de precieze details niet nodig van de lichaamsdelen van Theo’s minnares, maar verder was ik zeer verrast door hoe makkelijk dit boek was en hoe vermakelijk ik het vond.

De buitenvrouw, Joost Zwagerman, De Arbeiderspers 1994

Rafiki

83 min.

Eindelijk. Rafiki heeft Rafiki omdat het het Swahili-woord voor ‘vriend’ is en homoseksuele koppels vaak als vrienden moeten leven om niet (geweldadig) uit de samenleving verwijderd te worden.

Rafiki film poster Dus geen relatie tot de Lion King.

Deze film was voor verschillende festivals uitgekozen en ik kon bijna meer de frustratie herinneren van het te missen in Rotterdam dan wat het verhaal ook al weer was.

Het verhaal is simpel. Twee jonge mensen bevrienden elkaar en worden verliefd op elkaar, maar omdat het allebei vrouwen zijn, zijn er heel veel mensen die dit helemaal gruwelijk vinden.

Daarin ligt ook mijn enige frustratie: wanneer krijgen lesbiennes eens een luchtig niemandalletje (schrijf je dat zo?) van een film waarin het alleen om kalverliefde gaat? Als films met heteroseksuele romances net zo’n hoog percentage van geweld zou hebben, zou de politiek er waarschijnlijk vragen over stellen. Enfin.

Rafiki was het wachten waard door de twee hoofdrolspelers, en door de boodschap waar het mee eindigt.

Rafiki, Shortcut Films 2018

Hasse Simonsdochter

O, de suizelende wind door het jonge riet!

Het aanbod in minibiebjes is zeer, zéér wisselend, maar een paar weken geleden had ik een Thea Beckman-jackpot. De boeken over Thule liet ik voor een ander staan (puur om die geweldigheid met anderen te delen), maar van deze titel twijfelde ik of ik het ooit gelezen had.

Nu ik ‘m uit heb, weet ik het nog steeds niet, maar daar lees je dan ook tachtig boeken per jaar voor. Dat maakt ook helemaal niet uit, ik heb genoten en dat is belangrijker.

Thea Beckman is een instituut, maar ik maakte me toch een beetje zorgen of de nostalgie sterker was dan mijn herinnering van kwaliteit. Bestaat dit genre sowieso nog wel, historische Europese avonturen voor tieners en jong-volwassenen? Dit zijn avonturenboeken zoals ze zouden moeten zijn.

Zo lukte het mij ook heel snel om mijn volwassen-bril af te zetten (want oef, de taal soms, en de opmerkingen soms!) en voluit mee te gaan in Hasse’s avonturen die als vreemd ‘elfenkind’ toch maar mooi zich bij huurlingen aansluit, mensen en dieren redt en bijna helemaal leeft zoals ze wilt. En dat in de vijftiende eeuw.

Hasse Simonsdochter, Thea Beckman, Lemniscaat 1983

Airplane Mode

95 min.

Heel even in het nieuws omdat meer mensen dan verwacht het keken. Brazilianen – daar komt de film vandaan – begrepen het niet zo, zo goed was het niet. Alsof dat mensen ooit heeft tegengehouden.

airplane mode film Nuffig hoofdpersoon is Ana, influencer en vrouwelijke tiener met een social mediaverslaving. Dingen Gaan Fout waardoor ze moet afkicken bij haar knorrige opa. Daar Leert ze Dingen en komt ze een leuke jongen tegen. Zoals dat gaat.

Voor kleurigheid en flauwigheid is dit heel redelijk weg te kijken, maar het acteerwerk is voor een doelgroep jonger dan mij. De film is voor hen misschien weer iets te lang, en door Portugees als voertaal zal er waarschijnlijk gelezen moeten worden.

De Brazilianen hadden dus gelijk. Het ‘fish out of water’-plot kun je op vele andere plekken in betere versies vinden. De wijze lessen voor onzekere, met het-uiterlijk-geobsedeerde tieners ook.

Airplane Mode, Netflix 2020

Isoken

98 min.

Terwijl westerse filmmaatschappijen romcoms en romantische films maar blijven afschuiven op kleine feestdagen (Moedersdag, Valentijnsdag) met een klein budget en D-niveau acteurs, is er een plek waar de liefhebber van zachte, oppervlakkige, (absurd-)grappige romances nog terecht kan: Nigeria.

Isoken poster Want Isoken en The Wedding Party zijn niet de enige films in dit genre: misschien is het zelfs een subgenre: men moet trouwen maar oh jee [x] gebeurt! [x] kan hier vervangen worden door ruziënde families, bittere exen, rampzalige wedding planners of een combinatie van drie.

In het geval van Isoken is het De Liefde. Moet je gaan voor De Liefde of voor zekerheid? En in hoeverre moet je daarbij ook aan je familie denken (die is zéér belangrijk)?

Of het zelfspot van Nigeriaanse filmmakers is, of dit gewoon Nigeriaanse humor is, weet ik niet, maar al de slapstick-achtige situaties en karikaturale personages zorgen voor een lekker melig zooitje tussen de zoete momenten door.

Dus, kijk niet voor de veertiende keer Love Actually of Bridget Jones’ Diary maar zoek het eens zuidelijker.

Isoken, Tribe85 Productions 2017

Frontera verde

8 x 45 min.

Elk jaar neem ik mij voor om vaker TV-series te bloggen, en elk jaar vergeet ik het een beetje. Frontera verde is een Columbiaanse serie die Netflix ‘limited’ noemt dus misschien dat het bij één seizoen blijft. Als je naar het einde van de laatste aflevering kijkt … wie weet.

frontera verde poster Maar waar gaat het over? In den beginne is het een detective: er worden lijken gevonden in de jungle en een detective wordt vanuit Bogota er heen gestuurd om dat even snel op te lossen.

Maar maar dan (spannend trommelgeroffel)! Zijn er bovennatuurlijke elementen of zijn het hallucinerende middelen, kloppen de tijden nog wel, en wie is die vreemde vrouw?

Het is geen heel toegankelijke serie: sommige verhaallijnen meanderen iets te veel en de hoofdpersoon is ook nog makkelijk te waarderen/steunen. Door het heen en weer-gespring van verhaal- en tijdlijnen moet je ook je aandacht er bij houden. Aan de andere kant zorgt dit wel voor een andere ervaring van iets moois en ongemakkelijks en meer groen dan de willekeurige stadsinwoner per maand mee krijgt. Het is – om het heel naar te zeggen – een ervaring.

En wat er nu aan de hand is met die moorden? Och, ondergeschikt aan de rest.

Frontera verde, Netflix 2019

Elisa & Marcela

118 min.

De film is in zwart/wit, en straks moet ik daar nog een aparte categorie voor maken. Er zijn tenslotte vast wel mensen die daar een film op afkeuren.

Elisa Marcela film Enfin. Om het nog meer niche te maken: het is een verhaal gebaseerd op feiten en de hoofdrolspeelsters zijn twee lesbiennes waarvan eentje zich als man verkleed om zo toch samen te kunnen leven. En de film is grotendeels in Spaans (met een heel klein beetje Portugees). Ga er maar aan staan.

Is dit allemaal de moeite waard? Als je op zoek bent naar iets anders-dan-anders, met aandacht voor cinematografie en tussendoor ook nog een vrouwelijke regisseur steunen: ja. Het is een mooie, zachte film die gelukkig niet een zacht filtertje over homofobie en hysterie schuift.

En, voor hen die daar altijd hard op zoek naar zijn: er is nog een happy ending voor de vrouwen ook.

Elisa & Marcela, Netflix 2019