94 min.
Remember how it took me little over a year to watch Lore? I’m pretty sure I’ve had this movie on a HD somewhere for the past four – five years. And it being from 1992 – not because it was such a recent production that it was to acquire.
But anyway, to the ballroom. This is a movie by Baz Luhrmann, the Moulin Rouge, Australia, The Great Gatsby man, but before he had the budget (or care) to go as colourful all-out as we’re used to. There’s dancing and bright outfits though, plenty of the both of them.
In a small Australian town, dance hero threatens to lose his shine because he dares to go down barely trodden paths (gasp!). He can’t win the championships like this, and what about the name of the family dance school, but luckily there’s a few female dancers that are still willing to bring him back into the fold Luckily there’s an odd one out, a young talented woman that just needs a chance to shine.
It’s sweet, and quite silly. Right now the romcoms are slowly returning to us, but if you need a real nineties romantic comedy, Strictly Ballroom can definitely help you out.
Strictly Ballroom, Beyond Films 1992
Daarnaast wordt ook duidelijk dat niet al het Amerikaanse nieuws onze media treft. Dat heeft zeker zijn voordelen (de VS is tenslotte niet het belangrijkste land van de wereld, ga weg met je westen-centrisme), maar daardoor mis je ook dingen waardoor het net iets minder lekker achterover leunen is.
In het geval van The Rocky Horror Picture Show ben je in anderhalf uur klaar, plus misschien een half uurtje om te verwerken wat je gezien hebt, en of het wel een film te noemen is en niet een soort kunstinstallatie.
En zo keek ik Lady Bird, een film die zó herkenbaar zou zijn voor elke tiener (die in de jaren negentig was opgegroeid) en met verschillende prijzen werd beloond. Was het herkenbaar? Soms, de rest werd beïnvloed door de omgeving (Californië).
Terwijl het onderwerp van de film het makkelijk een slopende tranentrekker had kunnen maken. Een pleegkind krijgt een laatste kans; op een klein boerderijtje in de middle of nowhere. Hij is een ongemakkelijke puber, maar zijn pleegmoeder breekt er snel doorheen. Zijn pleegvader niet.
Dat van die kleuren is bijzonder, omdat een groot deel van de DCEU films iets te maken hebben met Zack Snyder, en Zack Snyder heeft het niet zo op kleuren buiten zestig tinten blauw. Bij Suicide Squad is het nog steeds mat, maar wel in enkele primaire kleuren. Misschien omdat het onderwerp deze keer bad guys zijn.
als een gigantische python in één keer geïnhaleerd.