Category: In Nederlands geschreven

Alex, Approximately

He could be any one of these people.

En als je dan even iets lichters nodig hebt, zonder gelijk je haar uit het hoofd te trekken omdat het allemaal zo vreselijk dom is, ga je voor een tienerromance die vanaf het tweede hoofdstuk duidelijk voor je neerzet hoe het af gaat lopen. Niks mis mee.

Hoofdpersoon Bailey is een groot fan van klassieke films, chat daarover met een leuke, slimme, vriendelijke jongeman online (Alex), en verhuist naar zijn dorp zonder het hem te vertellen, zodat ze kan ontdekken of hij in het echt net zo leuk, slim en vriendelijk is. Maar dan ontmoet ze een vervelende maar leuke jongeman op haar nieuwe werk, en wordt de vraag om Alex steeds kleiner. Oh nee, hoe zal dit nu aflopen.

Alex, Approximately voorkomt dertien in een dozijn te worden door een paar scherpe randjes die de motivatie van Bailey goed onderbouwen. Verder is het zalig zwijmelen in een surfersparadijs.

Alex, Approximately, Jenn Bennett, Simon & Schuster 2017

Other People

97 min.

Vaagjes kon ik me herinneren dat meerdere mensen op verschillende mensen deze film had aangeraden, alleen niet precies meer waarom. Maar er was een Siberische beer buiten, dit leek op een familie saga (het soort verhaal waar ik altijd een zwak voor heb) en ik had tijd te vullen dus ja hoor – geef maar.

Other People posterBeste mensen, blijkt de moeder van de familie dus dodelijk ziek te zijn. Hoofdpersoon doet zijn best om succesvol te zijn als schrijver, maar komt als lichte faalhaas terug naar huis om voor zijn familie te zorgen. Waar zijn vader nog steeds zijn homoseksualiteit niet heeft geaccepteerd en zijn zusjes niet echt weten hoe contact met hem te leggen. En moeder maar haar best doen om te doen alsof.

Alsnog is het niet alleen maar tranendal, waardoor de kleine pijntjes misschien juist vaker in de roos landen. Want wat doe je als je samen met je moeder begraven versus cremeren moet bespreken terwijl je net chocolade milkshakes hebt besteld bij de man die je op Tinder hebt gespot?

Bitterzoet noemen ze dat, geloof ik, maar ik nam er vooral van mee dat je blij moet zijn met de mensen die je hebt, voor je ze verliest. En verdorie, wat speelt Molly Shannon een vrouw die je niet wilt verliezen.

Other People, Park Pictures 2016

De melancholie van het verzet

Aangezien de stoptrein die in de vorst verstarde plaatsen op de Zuidelijke Laagvlakte tussen de rivier de Tisza en de voet van de Karpaten met elkaar verbond, ondanks de warrige uitleg van de verdwaasd lans de rails drentelende spoorbeambte en de alsmaar stelliger beloften van de nerveus rondrennende stationschef nog steeds niet was aangekomen (‘Tja, weer eentje opgelost in het niets…” zei de spoorbeambte met wrange spot), vertrok er een vervangende trein, bestaande uit een afgekeurde, gammele 424 en twee krakkemikkige, met houten zitbanken ingerichte wagons, die slechts in dergelijk zogenaamde ‘bijzondere situaties’ mochten worden ingezet; daarmee zouden de lokale reizigers, die het uitvallen van de vergeefs verwachte stoptrein uit het westen betrekkelijk onverschillig en met halfslachtige berusting opnamen –

En zo ging de zin nog even door, en dit is niet de laatste die hele pagina’s in zal nemen. Ik vind het Oost-Europese redelijk herkenbaar in toon, maar De Melancholie van het verzet voegt een toon van het absurdistische sprookjesachtige toe. Het verhaal is misschien wel bruin en solide, maar dan in tinten en patroontjes. Misschien heeft het boek ook wel mijn kunnen om een rechtlijnige review te schrijven ondermijnd.

Want wat gebeurt er precies? Er komt een vreemd circus naar een schijnbaar (door de autoriteiten) verlaten en verwaarloosde stad. Geruchten en opstootjes maken het allemaal nog iets surrealistischer, en daar tussendoor sluipen, paraderen en stiefelen figuren als vanuit een kijkdoos. Is het massahysterie, of een zeer goed georganiseerde opruiming?

Het is geen boek voor de lezer met weinig geduld, noch degene die een duidelijke conclusie eist. Mocht je open staan voor iets surrealistisch tussen te lafhartige mensen … plan er tijd voor in.

De melancholie van het verzet, László Krasznahorkai, Wereldbibliotheek 2016

Peaky Blinders

30 x 60 min.

Eén van de stoerdere geschiedenis TV-series (The Americans en Black Sails zijn de andere twee) met de stoerste soundtrack. Peaky Blinders zijn de Shelby familie en hun aanhang, vrienden en collega’s, en ze hebben 1920’s Birmingham onder controle. In meerdere en mindere legale mate.

Peaky Blinders posterNoem ze maar gangsters, maar dan wel zo verdraaid slim en charmant dat het makkelijk vergeten is dat ze gewelddadige eikels zijn. Dit drie seizoenen lang, met hoogtepunten en dieptepunten, want soms overleeft die Thomas Shelby wel verdraaid veel.

Maar Thomas Shelby wordt gespeeld door Cillian Murphy, en die man druipt charme. Is ie weer op allerlei doordachte (en gewelddadige) manieren de tegenstander (andere criminelen, autoriteiten, een mix van de twee) te slim af, en op zo’n mooie manier ook!

De vrouwelijke rollen – op de geniale Polly na – komen er te vaak bekaaid van af, en de bijrollen zijn soms voor onverstaanbare karikaturen, maar het is verdorie allemaal zo stoer en vlot en had ik het al charmant genoemd?

Voor de liefhebbers van het gesjeesde met een jaren twintig aankleding.

Peaky Blinders, BBC 2013

Een zachte hand

De baby is dood.

De bibliotheek had mij eerst het origineel (Frans) aangeboden, maar dat ging mij net iets te ver, met een Frans vocabulaire dat niet verder reikt dan mij voorstellen en zeggen wat ik wil drinken. Dit was een boek dat op twee verschillende plekken werd bezongen, waardoor ik nieuwsgierig genoeg werd om ‘dan maar’ Nederlands te lezen.

Terwijl de omschrijving niet meer was dan ‘het gaat goed mis, nadat het zo lang zo goed leek te zijn’ bij een verhaal van een jong gezin dat een oudere, ietwat vreemde vrouw als nanny inneemt en in hun dagelijks leven verweeft.

Met een opbouw die niet in een horror zou misstaan, wordt dan wel getoond waarom dit een slecht idee is. In 189 pagina’s word je er van overtuigd nooit meer een vreemde in huis te nemen, en zeker niet wanneer je kleine kinderen hebt.

Een zachte hand, Leïla Slimani, Nieuw Amsterdam 2016

IFFR 2018

Het Internationale Film Festival Rotterdam is net zoiets als Museumnacht: je denkt er aan wanneer het al voorbij is. Maar deze keer zag ik de filmkrant bij Pho Rotterdam liggen, en deze keer was ik zo ruim op tijd dat ik zes films kon inplannen!

Met wisselend succes; hierbij de films.

Respeto is een Filipijnse film waardoor nog maar eens duidelijk wordt wat voor gruwel Duterte en zijn ideeën zijn. De film gaat over hiphop, maar muziek is een te iel schild tegenover het eindeloze geweld dat op elk onderdeel van de samenleving als normaal wordt beschouwd. Niet vrolijkmakend, wel indrukwekkend.

Zama brengt je naar koloniaal Zuid-Amerika, om je daar vervolgens achter te laten met een plot dat steeds dunner wordt tot er niets meer te snappen valt. Het ziet er wel mooi uit, maarre …huh?

The Bold, the Corrupt and the Beautiful was tot nu toe een hoogtepunt, zonder al te deprimerend te zijn. In een film dat makkelijk een Taiwanees Goodfellas (of ander criminele familieverhaal) had kunnen zijn, zitten er frisse kantjes door het merendeel van de hoofdrolspelers vrouwen te maken, de omgeving, en het gebrek aan geweld. Veel mooie mensen ook.

Sweet Country was de eerste western die maar een klein beetje een western was, en ik koos ‘m door de Aboriginals die er in mee spelen. Het is een lange film, wel een heel mooie film (Australian outback) maarre …wederom weinig geluk.

Afsluiter van mijn week was The Reports on Sarah and Saleem (een prijswinnaar), in het hele coole De Doelen (kom je daar ook eens). Serieus, dat Israeli en Palestijnen van vreemdgaan een warzone kunnen maken. Indrukwekkend lachwekkend, bijna.

 

Happy Valley

13 x 58 min.

Laat ik maar voorop stellen dat deze titel zeker weten ironisch is. Happy Valley is een detective in een klein dorpje met zoveel criminaliteit dat het niet verwonderlijk is dat het zijn eigen politiebureau heeft.

Happy Valley posterHoofdrolspeler is Catherine, en zij en de actrice die haar speelt (Sarah Lancashire), zijn ook de USP voor deze serie. In plaats van weer een nukkig supergenie als leider te hebben, is Catherine zo verdomde menselijk dat het regelmatig ongemakkelijk wordt. Niets van wat zij meemaakt, lijkt geschreven voor goedkoop scoren of om haar karakter snel als eigen te beschouwen. Wat ze ook doet, er is een magnetisme waardoor je blijft kijken.

Het is een grauwe serie, maar door de onderwerpen, niet door kleurgebruik. Per seizoen (twee), is er een rode lijn, terwijl tussendoor Catherine politiewerk en leven op de best mogelijke manier wilt doen.

Ik ben niet vaak van de detectives, ze herhalen zichzelf snel, maar met Happy Valley krijg je zoveel mensen er bij dat de boel nergens vertraagt of gaat vervelen.

Happy Valley, BBC 2014