In Nederlands geschreven – Recenseer nog een keer

Titans

11 x 45 min.

Alweer een DC tv-serie. Heel lang vond ik dat DC vooral Batman was, en Batman vond ik niet zo spannend (ik weet nu beter, excuses). Maar tegenwoordig, met Black Lightning, Gotham, Legends of Tomorrow, en nu dus Titans verander ik straks nog in een DC-fan.

Titans zit redelijk tussen de laatste twee: het donkere van Gotham (zowel als in gebruikte kleuren als onderwerpen) als het (licht-)idiote en kleurrijke van Legends of Tomorrow. Ook deze keer zijn er weer jonge mensen met bijzondere krachten, maar hun omgeving lijkt daar al redelijk aan gewend te zijn. Totdat één van de jongelingen wel een zeer destructief talent lijkt te hebben, en ander een alien blijkt. Je maakt wat mee.

Er zitten plotlijnen en hele afleveringen tussen die het tempo uit de serie halen; maar het viertal dat als hoofdpersonen telt, houdt de boel heel redelijk overeind. Voordeel is dat je geen achtergrondsinformatie hoeft te hebben: dat wordt hier en daar toegevoegd zonder dat je het gevoel krijgt dat er wéér iets uitgelegd moet worden.

Voor men die van het soort superhelden-zonder-maillots houdt, en een niet al te gevoelige maag heeft.

Titans, DC/Netflix 2018

Het achtste leven (voor Brilka)

Eigenlijk heeft dit verhaal meer dan één begin.

Is het te vroeg in het jaar om te zeggen dat ik mijn beste boek van 2019 heb gelezen? Want oef, dit is een boek zoals je het wilt hebben, dat je het niet weg kunt leggen, dat het stukjes in jezelf raakt waarvan je niet eens af wist (of af wilt weten). Tegelijkertijd begrijp ik dat dit gigantisch persoonlijk is, hoe een boek je aanspreekt.

Dus raad ik dit boek aan voor de mensen die van familie ‘epics’ houden: verhalen die decennia overbruggen binnen één familie. Het boek is ook voor mensen die in geschiedenis geïnteresseerd zijn: een heel groot deel van het boek speelt zich af in twintigste-eeuws Sovjet plus Georgië (dat natuurlijk ook om de zoveel tijd onder de Sovjet viel).

En dan kan ik het ook nog aanraden omdat alle hoofdpersonen vrouwen zijn. Ja, niet de vriendelijkste, vrolijkste types, en ze maken ook dingen mee die je geen mens toewenst. Maar als je eenmaal begint, is het moeilijk stoppen. Het achtste leven is voor Brilka, al die anderen zijn voor de lezer.

Het achtste leven (voor Brilka), Nino Haratischwili, Atlas Contact 2017

The Young Offenders

85 min.

Uh ja, dit was nog wel even iets anders dan de film die ik er voor keek. Maakt niet uit, ik kijk film voor verschillende verhalen, niet eindeloos hetzelfde. Ik kan me niet meer herinneren waarom ik deze aan mijn Netflix-lijst heb toegevoegd, al kon ik wel vaag het nieuwsbericht herinneren waar de film is op gebaseerd. Aan de Ierse kust spoelt heel Wildcard_YO_1sht_R3_Art_vE2.indd veel drugs aan: twee tieners gaan op weg om er een deel van te stelen.

Deze tieners zijn niet de slimsten, mocht je daar nog over twijfelen. Maar op één of andere manier is het niet Amerikaans “kijk eens die dombo’s”; het blijft steeds net charmant. Met de achtergronden van de tieners is het soms bijna zelfs sneu, waardoor deze comedy net iets meer is dan “kijk eens, die dombo’s”.

Daarnaast is het ook een lekker vlot filmpje, slice of life van een heel klein wereldje waarin het absurde het grootste aandeel van ieders leven is. Jeetje, wat ben ik blij dat mijn wereld groter is. Jeetje, ik hoop dat die twee jongens een grotere wereld hebben gekregen/gevonden.

The Young Offenders, Netflix 2016

The Favourite

121 min.

Ik zou er niet heen gaan als onderdeel van een geschiedenisles, maar een les in satire, slapstick en valsewijverij (niet alleen van de vrouwen) is wel uit deze film te halen.

Fox Searchlight Pictures Er worden namelijk wat historische elementen gebruikt (de Engelse koningin Anne, vooral), maar we weten vrij zeker dat alle relaties en hysterie … niet zo in realiteit zijn gestoeld. Moet ook wel, met die producer. Die staat bekend om het zenuwmakend-absurde; gelukkig hebben anderen hem nu aan de riem gehouden. Absurd is het allemaal nog steeds, je moet er alleen vaker om lachen dan het ‘oh god, de wereld is miserabel’-gevoel een plek geven.

Kortgezegd zijn er twee vrouwen die allebei de favoriet van de koningin willen zijn, en de koningin kan hun acties en gekonkel wel waarderen want die heeft ook meerdere klappen van de molen gekregen. Of is dat ook allemaal maar toneel? Maakt niks uit, ze zijn allemaal zo vermakelijk om te volgen. Combineer dat met een overdadigheid aan decor, pruiken en kleding (de twee laatste vooral voor de mannen) en het is alsof je een barokke kapsalon naar binnen aan het werken bent: het is allemaal te veel en vet aangezet, maar verdomde smakelijk.

The Favourite, Fox Searchlight Pictures 2018

The Hook-up Plan

8 x 27 min.

Wat kunnen die Fransen soms toch verdomd schattig beeld leveren. Zou het een stroming zijn, Franse comedy, dat zoete met een randje? Ik zoek ik er gewoon mijn film en televisie op uit?

The Hook-up Plan (Plan coeur) is een korte serie over een Parisienne die niet verder met haar leven gaat/kan/wil na het einde van haar relatie. Haar vriendinnen (beiden zalige karakters) besluiten dat op te lossen door een escort in te schakelen. Zonder haar dat te laten weten (natuurlijk). En het is niet alsof ze daarvoor al uitblaken in het maken van geweldige beslissingen.

Chaos alom dus, maar altijd net op het randje van slapstick, voordat het vervelend en karikaturistisch wordt. En verdorie, zo romantisch af en toe dat de meest zure pruim iets zachter er van zult worden.

Ja, voor hen die geen vloeiend Frans spreken, betekent dit kijken vooral ondertiteling lezen. Maar als dat het enige is dat je tegen houdt, was je al bij de eerste alinea afgehaakt. Dan kan de rest gewoon van warmte, romantiek en die rare jongens van Parijs genieten.

The Hook-up Plan, Netflix 2018

Coco

109 min.

Is de kerstvakantie compleet zonder een animatiefilm? Voor hen die dat ook voelen: Coco nu op Netflix te vinden.

The Book of Life deed het al een paar jaar geleden: Dia de Muertos gebruiken. Deze keer komt Miguel in het land der doden terecht omdat hij zijn familie probeert te ontsnappen (zij haten muziek, hij wilt alleen maar muziek maken), en ontdekt daar dingen over zichzelf en zijn familie. Zoals dat gaat.

Het ziet er allemaal weer heel mooi uit (zeker aan de dode kant), en enkele keren lijkt het zelfs meer dan het standaard plastic randje dat elke grote animatiestudio zo graag schijnt te gebruiken. Waarom heb ik alleen weer het gevoel dat Disney waar voor je geld wilt leveren, en de film weer net iets te lang is? Op deze manier wordt het tempo uit het verhaal gehaald, waardoor het meer een gevalletje ‘Oh wat mooi’ wordt in plaats van ‘Oh wat emotioneel/spannend/gaaf’.

Aan de andere kant; ruimte voor een plaspauze – zeker als je het met jongere kinderen en/of veel drankjes kijkt – is nooit weg.

Coco, Disney 2017

Patricia

Ik trok de deur van het huis dicht.

Meestal heb ik het gevoel dat verhalen te lang zijn, maar deze had net wel iets langer kunnen zijn. Niet zo zeer omdat het zo aangrijpend of betoverend was, maar vooral door het gevoel dat de auteur er een beetje klaar mee was en het hier maar bij liet.

Patricia gaat over Astrid, die op een dag van huis weg loopt en vervolgens niet meer terug durft. Deel twee gaat over net iemand anders, maar meer vertellen is hier vooral verklappen. Astrid ontsnapt naar de armere kant van de stad, en de ontwikkeling van haar leven en haar omgeving speelt zich dan vooral ook in haar gedachten af. Vragen worden weinig beantwoord, er is alleen Astrid’s ongemak over haar beslissingen (zowel van voor als na haar weglopen).

Met Vlaamse invloeden, wordt het verhaal net iets zachter en tegelijkertijd exotischer dan een Nederlands acteur had kunnen bieden. Je kunt bedenken dat de arme, met migrant-gevulde kant, wel als heel feeëriek wordt afgebeeld, maar als je verder leest, kun je ook wel begrijpen dat dit Astrid is, en misschien niet eens helemaal Astrid(‘s gedachten).

Het is allemaal moeilijk uit te leggen, maar ik zou de novelle toch aanraden voor dat licht koortselijke, onzekere dat Peter Terrin volhoudt tot bijna-het-einde.

Patricia, Peter Terrin, De Bezige Bij 2018