98 min.
Terwijl westerse filmmaatschappijen romcoms en romantische films maar blijven afschuiven op kleine feestdagen (Moedersdag, Valentijnsdag) met een klein budget en D-niveau acteurs, is er een plek waar de liefhebber van zachte, oppervlakkige, (absurd-)grappige romances nog terecht kan: Nigeria.
Want Isoken en The Wedding Party zijn niet de enige films in dit genre: misschien is het zelfs een subgenre: men moet trouwen maar oh jee [x] gebeurt! [x] kan hier vervangen worden door ruziënde families, bittere exen, rampzalige wedding planners of een combinatie van drie.
In het geval van Isoken is het De Liefde. Moet je gaan voor De Liefde of voor zekerheid? En in hoeverre moet je daarbij ook aan je familie denken (die is zéér belangrijk)?
Of het zelfspot van Nigeriaanse filmmakers is, of dit gewoon Nigeriaanse humor is, weet ik niet, maar al de slapstick-achtige situaties en karikaturale personages zorgen voor een lekker melig zooitje tussen de zoete momenten door.
Dus, kijk niet voor de veertiende keer Love Actually of Bridget Jones’ Diary maar zoek het eens zuidelijker.
Isoken, Tribe85 Productions 2017
Maar waar gaat het over? In den beginne is het een detective: er worden lijken gevonden in de jungle en een detective wordt vanuit Bogota er heen gestuurd om dat even snel op te lossen.
Enfin. Om het nog meer niche te maken: het is een verhaal gebaseerd op feiten en de hoofdrolspeelsters zijn twee lesbiennes waarvan eentje zich als man verkleed om zo toch samen te kunnen leven. En de film is grotendeels in Spaans (met een heel klein beetje Portugees). Ga er maar aan staan.
Dat lukt Suburbicon wel. Ik kan Matt Damon niet echt uitstaan, maar ik heb een zwak voor het cliché ‘Het is helemaal niet zo idyllisch in dit idyllische plaatsje’ dus ik klikte ‘m toch maar aan op Netflix.
En ja, deze film is in zwart/wit, mocht je daardoor nog verrast zijn.
Want nee, de pooier van je vriendin worden is geen goed idee, ook al is ze prostitueren al gewend. En met een pistool zwaaien is nooit een goed idee, net zoals weglopen bij een opvanghuis. Zach krijgt het desalniettemin allemaal voor elkaar.
Deze korte serie (ik keek ‘m in een avond en kon nog om tien uur naar bed) gaat over een bureau van beschermengelen waarin een nieuwe aanwinst redelijk snel elke aanwezige regel overtreedt en er nogal een zooitje van maakt. Voordeel van deze serie is dat er ook niet veel meer aan het plot is: niet meerdere plotlijnen die door elkaar lopen en in het niets verdwijnen – dit is gewoon wat er aan de hand is. En dat is vermakelijk.
Want natuurlijk, je zou je af kunnen vragen waarom het verhaal van Noord-Afrikaanse immigranten weer afspeelt in achterbuurten, op de rand van legaal en illegaal en tussen niet-Nederlands en niet-origine-van-de-ouders-genoeg. Maar ja, als we elke vijf jaar een film krijgen over de menselijke kant van (Italiaanse) maffia, waarom dan niet die van Nederlanders met een Noord-Afrikaanse achtergrond? Maffia is maffia toch, onder welke huidskleur dat gouden hart toch zit?
Sowieso, wanneer is een film ‘nodig’? Waarom zijn er straks wel acht Mission: Impossible-films maar mag Charlie’s Angels maar vier keer (dit getal schud ik zo uit m’n mouw)? Als je weet waar ik graag op let in films, weet je het antwoord wel.