Op een dag schreef ik op mijn blog dat ik de apathie en het algemene gebrek aan interesse van mannen voor de vrouwenzaak moe was.
Mannen, ik haat ze, Pauline Harmange, atlas contract 2021
Kort maar krachtig. Pauline Harmange stipt aan dat mannen vrouwen geen enkele reden geven om ze niet te wantrouwen en te haten en dat is een fijn inzicht. Excuses om mannen te haten zijn dan ook niet nodig want de complete samenleving is er een verzameling van. Bondig essay, lekker duidelijk, ik ga zo door.
Als je studeert en hard genoeg werkt, dan kun je alles worden wat je wilt.
De onmisbaren – een ode aan mijn sociale klasse, Ron Meyer, Prometheus 2021
Sommige mensen zijn bang voor alles dat (mentaal) schuurt. Niet dat ik doelbewust op zoek ga naar oncomfortabele situaties, maar als je wilt leren, moet je confronteren. En nu we al jaren ervaren hoe “Ad en Ria” worden misbruikt door populisten, is het misschien eens tijd om bij hén achter de deur gaan kijken.
Dat wordt soms nogal melodramatisch gedaan, maar Ron Meyer verbindt wel het recente nieuws en (politieke) ontwikkelingen soepeltjes aan de (nieuwe) realiteit. Ik wist al een boel, maar nog niet alles. Voor hen die nog minder weten, zou dit verplichte kost moeten zijn.
Dit hier is een plaats waar mensen smelten als kaarsvet.
Honingeter, Tülin Erkan, Pelckmans 2021
Tsja. Je moet deze sowieso niet lezen als je graag een duidelijke conclusie hebt en pointers naar wat er op zijn minst aan de hand is.
Is het sowieso wel echt, Sibel die doelbewust op het vliegveld van Istanboel verblijft en dat bijna niemand opvalt? Zijn de mensen die haar op den duur ‘ontdekken’ wel echt? En waarom heeft ze een stethoscoop bij zich?
Voor zij die wat vreemde, donkere-kanten-van-het-brein narigheid wel kunnen hebben of zelfs waarderen, en men die het niet erg vindt kop noch staart te hebben; Honingeter heeft wel iets.
Mysterieuze groepen mannen te paard trekken over de wegen van Griekenland.
Papyrus: Een geschiedenis van de wereld in boeken, Irene Vallejo, Meulenhoff 2021
De geschiedenis van boeken, de geschiedenis van de wereld aan de hand van boeken. Irene Vallejo heeft een lijvig boek geschreven en het merendeel ervan heeft niet eens de Middeleeuwen bereikt: moet je nagaan hoeveel er te vertellen is en hoe diep Vallejo is gegaan.
Omdat ze dit doet op een fijne, lichte toon waarin haar interesse en devotie hoorbaar is (complimenten voor de vertaler, aangezien het origineel in het Spaans is), wordt het geen moment een naslagwerk waar je doorheen moet ploegen. De auteur is duidelijk ‘van de taal’ en kan bij andere taligen het enthousiasme vergroten maar zaait zeker ook bij beginners het zaadje.
3 x 50 min.
Enigszins arrogant dacht ik wel alles te weten over dit onderwerp. Hormonen, seksuele vrijheid, hokjesdenken etc. Je hersenen zijn je grootste seksuele orgaan en zo hebben we alles gehad.
Een deel was dan ook geen nieuws, maar hoe het werd gebracht was fris. Vrouw-gefocust, af en toe de giechels, veel informatie zonder het huiswerkgevoel te krijgen.
In drie afleveringen worden lichaam, geest en relaties behandeld. En seksspeeltjes zijn daar onderdeel van, mocht je van plan zijn dit samen met anderen te bekijken.
Essential viewing: voor vrouwen én mannen.
90 min.
Misschien niet meer dan verwacht, maar wel charmanter dan verwacht. Dit is een variatie op Sliding Doors: we volgen vier mensen die op een verschillende manier een relatie met elkaar hebben/opbouwen en hoe dat ver- en afloopt.
Of het nu komt omdat het een Italiaans product is: er zit genoeg passie en drama in. Ongeplande zwangerschappen, vreemdgangers, verschillende dromen enzovoorts. Wat wel leuk is gedaan is dat elke combinatie zijn charme heeft, ondanks dat de karakters als duidelijke tropes worden geïntroduceerd.
Zowel intro als outtro zijn onnodig, maar niet onoverkomelijk. Met negentig minuten is er weinig builen te vallen, maar is er genoeg tempo en vermaak om dit wel in je weet-niet-wat-ik-wil-kijken-lijstje te zetten.
108 min.
Absurd, lief doch vervreemdend? Of herhaal ik dan mijzelf?
Het komt nooit voor (zeg ik zo uit mijn hoofd) dat ik me ongemakkelijk voel (vanaf het begin) door het kijken van een bepaalde film. Hytti nro 6 (dat is Fins) kreeg het voor elkaar: een Fins/Russische film in tijden van de oorlog in Oekraïne.
In compartement nummer zes (zoals de titel te vertalen is) zitten twee zeer verschillende mensen voor verschillende redenen. Ze hebben dezelfde bestemming en moeten hier meerdere dagen voor zitten. Zij is Finse student, bereisd en met allerlei meningen; hij is een Russische arbeider die nu al weet dat dit de rest van zijn leven is.
Als dit een Amerikaanse film was geweest, was het natuurlijk een romantische film geworden, misschien zelfs een romcom. Gelukkig hebben Europese films meestal meer ideeën over hoe vreemdelingen een connectie kunnen opbouwen. Zowel Laura als Ljoha hebben hun kop in het zand voor verschillende redenen, en trein en omgeving trekken ze daar langzaam uit. Op soms enigszins absurde manieren, ja.
“Je zou eigenlijk eens achter Oliebollen-Nel moeten aan gaan.”
Oliebollen-Nel: De Oorlog van een kermisdiva, Michèl de Jong, Nijgh & Van Ditmar 2021
Dit is non-fictie. Er is heel veel informatie over de Tweede Wereldoorlog, het verzet, maar ook het kermisleven aan het begin van de twintigste eeuw. Het is een compliment voor de auteur dat dit bijna nergens taai of encyclopendie-ig wordt.
Oliebollen-Nel is een vrouw van de kermis die van publiekstrekker uitgroeit naar verzetsheldin. Of verrader. Nel is namelijk nogal een bijzonder, larger-than-life type met een flink ego, maar maakte dat haar naïef of veinste ze dat alleen?
Aan de hand van Nel wordt het Nederlandse verzet (vooral in Den Haag) gevolgd. Een verhaal waar Hollywood haar vingers bij af zou likken, maar dus allemaal gebeurd. Tot aan de laatste hoofdstukken houdt De Jong het tempo erin en de scènes kleurrijk: pas bij de verslagen van de rechtzaken gaat gevoelsmatig de rem erop.
Desalniettemin een aanrader voor iedereen die ook maar enigszins nieuwsgierig is naar één van de behandelde onderwerpen.
142 min.
Ja, het is allemaal mooi, inclusief het feit dat deze film om heel weinig draait en daar toch iets van kan bakken.
Hoofdpersoon is een oudere, Italiaanse man die van zijn stad geniet: Rome. Natuurlijk, er zijn wel wat andere dingetjes des levens maar het gaat om de man en het gaat om zijn stad.
Die ziet er wel heel goed uit voor eentje met een imago van absolute vuilnisbak. Het schijnt en glittert en heeft meer kleur dan het menselijk oog kan verwerken en dat is vast op het conto van Paolo Sorrentino te schrijven. Lang leve vriendschappen, maar de echte liefde is voor de stad.
Mooi, leeg, toch wel op een vreemde manier aantrekkelijk. De film, bedoel ik.
107 min.
Een film die alleen in het achterhoofd zit á la ‘Als ik ‘t ooit eens tegenkom’ kan ook stukken minder tegenvallen. Voorlopig vind ik dat Movies & Series van Ziggo wel handig.
The Death of Stalin is potsierlijke onzin die al begint bij de cast. Amerikaanse en Britse acteurs die gewoon hun eigen accent behouden terwijl ze Russen spelen, bijvoorbeeld. De Russen die Stalin om zich heen verzamelde (zolang ze nut hadden), maar hier zijn ze compleet stompzinnig en incompetent. Gelukkig hoeft Stalin er niet lang getuige van te zijn.
Daarna volgen demonstraties van stupiditeit aan de hand van situaties uit de geschiedenis. Het is allemaal gênant en slapstick maar hee: wel gebaseerd op de realiteit.
Is dit een wereldverbeterende film die iedereen moet ervaren om completie te ervaren? Neuh. Heb ik mij vermaakt? Ja zeker.
There's no such thing as a final opinion. 
You must be logged in to post a comment.