88 min.
Wat fijn dat beide hoofdpersonen in deze film etters mochten zijn, want anders was het stukken minder leuk geweest. Hij is vervelend, zij is vervelend, en schijnbaar werkt dat toch samen (kom op, ik verklap hier niks mee).
Best wel chagrijnige Jack is op een blind date, en door een misverstand denkt hij dat Nancy zijn date is. Om onbekende redenen gaat zij er in mee, en ze hebben een geweldige (af en toe wat vreemde) tijd samen. Maar ja, door een leugen(tje om bestwil), dus hoe dat af te handelen?
Zoals dat hoort, gaat dat eerst slechter voordat het beter gaat. En omdat dat dus zonder censuur en grenzen gaat (het wordt soms zelfs pijnlijk) is dat leuker dan de romcom die super-nauwkeurig het riedeltje volgt. Daarnaast draagt hoofdrolspeelster Lake Bell ook nog het meeste gewicht: Simon Pegg komt maar heel af en toe onder zijn standaard typetje vandaan.
Ben er alleen niet enthousiaster over blind dates van geworden, die blijven duidelijk een risico.
Man Up, Netflix 2015
Terwijl het een onderwerp is waar genoeg van te maken is: real life criminelen, een tweeling, waarvan één mentaal instabiel is (om het netjes te zeggen) en de ander maar een beetje probeert te balanceren tussen legaliteit en illegaliteit. Jaren zestig, Londen, veel herkenbare acteurs – alles zit er in.
Natalie heeft een hekel aan romcoms (voor heel redelijke redenen) en komt na een ongeluk in eentje terecht – zo gaat dat. Op af en toe corrigerende punten die er wel erg dik bovenop liggen na, wordt de film vervolgens een romcom. Eentje die zo cliché is dat de hoofdpersoon – ondanks haar hekel er aan – vlekkeloos alle haltes op weg naar het happy ending afloopt.
Terwijl het niet eens een show is waarvan ik zou zeggen dat het alleen maar over meisjesachtige dingen gaat. De vier meiden gaan naar een nonnenschool, proberen onder huiswerk, vervelende klusjes en straf uit te komen (op creatieve manieren), gaan naar feestjes, hebben ruzie, allerlei tienermateriaal. Het aanhangsel van de groep is zelfs een tienerjongen (arme jongen, hij is Engels tussen al de Ieren).
Ik weet niet of ik het zou aanraden als ’emotioneel pittig’, Hannah Gadsby is gewoon heel erg eerlijk en geeft daar geen excuses voor. Ze vertelt over hoe ze dat gewend is, iets persoonlijks en ongemakkelijk vertellen om vervolgens er snel een grap van te maken want stel je voor dat iemand anders door haar niet comfortabel is. Ze vertelt ook hoe slopend het is om dat steeds weer te doen.
Titans zit redelijk tussen de laatste twee: het donkere van Gotham (zowel als in gebruikte kleuren als onderwerpen) als het (licht-)idiote en kleurrijke van Legends of Tomorrow. Ook deze keer zijn er weer jonge mensen met bijzondere krachten, maar hun omgeving lijkt daar al redelijk aan gewend te zijn. Totdat één van de jongelingen wel een zeer destructief talent lijkt te hebben, en ander een alien blijkt. Je maakt wat mee.