13 x 30 min.
Nog niet genoeg drama in je leven? Zeker niet als het in de vorm van een telenovela is? Ik werk me langzaam door het Spaanstalige aanbod van Netflix, en na Las Chicas del Cable kwam ik terecht bij La Casa de las flores oftewel Het huis van bloemen/The House of Flowers. U raadt het misschien al: deze keer speelt het drama zich af in een bloemenwinkel.
Deze keer volg je een familie die op het eerste oog traditioneel, hecht en gelukkig is. Dat eerste oog houdt het niet lang vol, maar het imago van zowel de familie als de winkel is heel belangrijk, dus er wordt in allerlei bochten gedraaid en gevouwen om alles binnenhuis te houden. Dat lukt sommige familieleden íets beter dan anderen.
Dit is gemaakt voor (leed)vermaak; geen van de karakters hebben veel ruimte om zich te bewijzen als iets anders dan een karikatuur, en de ontwikkelingen volgen zich zo snel op dat je bijna een rooster bij moet houden om te zien waar wie nu weer in vastgeraakt is. Maar niets mis met vermaak, en dit is zo af en toe van het niveau kakelen. De boeketten steken er af en toe bleekjes bij af.
La casa de las flores, Netflix 2018
Ik weet niet of ik het zou aanraden als ’emotioneel pittig’, Hannah Gadsby is gewoon heel erg eerlijk en geeft daar geen excuses voor. Ze vertelt over hoe ze dat gewend is, iets persoonlijks en ongemakkelijk vertellen om vervolgens er snel een grap van te maken want stel je voor dat iemand anders door haar niet comfortabel is. Ze vertelt ook hoe slopend het is om dat steeds weer te doen.
This story is based on real life events, with the author playing the male lead – and I guess originator of the confusion created by lying. First he lies about getting into medicine (he doesn’t), then ends up engaged to someone he doesn’t want to be engaged to, and then there’s the temporary marriage to someone else. Oh, and being banned from the USA for a play, but that might have been the result of the man’s honesty.
Er worden namelijk wat historische elementen gebruikt (de Engelse koningin Anne, vooral), maar we weten vrij zeker dat alle relaties en hysterie … niet zo in realiteit zijn gestoeld. Moet ook wel, met die producer. Die staat bekend om het zenuwmakend-absurde; gelukkig hebben anderen hem nu aan de riem gehouden. Absurd is het allemaal nog steeds, je moet er alleen vaker om lachen dan het ‘oh god, de wereld is miserabel’-gevoel een plek geven.
Gelukkig is er de vrouwelijke cast – met vooral Viola Davis en Elizabeth Debicki – om dat overeind te houden. De eerste is altijd fijn en makkelijk om naar te kijken, de ander houdt een rol overeind die best makkelijk met niet meer dan ‘jankerig’ omschreven kan worden.
En zo keek ik Lady Bird, een film die zó herkenbaar zou zijn voor elke tiener (die in de jaren negentig was opgegroeid) en met verschillende prijzen werd beloond. Was het herkenbaar? Soms, de rest werd beïnvloed door de omgeving (Californië).