On that day in 1914, a young girl banged on the door of the Hôpital de la Miséricorde in Montreal.
Boy, does this author love her metaphors like a dog likes a bone. Don’t use them as a drinking game, you will end up in the hospital. Even though it’s becoming quite noticeable after a while, I have to admit that they add to the fairy-tale like feeling this story already has. The development and rise of orphans in Great Depression North America, involving clowns and mobsters, maybe they deserve a metaphor every other sentence.
Main characters are Pierrot and Rose and share the chapters whenever they are together or apart. They’ve got very different views on life and what they want from it; making the fairy-tale like feeling disappear before it can give a (happy) end.
Besides that, there’s the surroundings this plays out in. Montreal with its alive snow, New York with the buildings full of possibilities and risks. It’s all written very visually, which neatly distracts from the small plot holes or just hiccups it provides. This story is pretty and enticing; everything else is subordinate to it.
The Lonely Hearts Hotel, Heather O’Neill, Riverhead Books 2018
Deze keer volg je een familie die op het eerste oog traditioneel, hecht en gelukkig is. Dat eerste oog houdt het niet lang vol, maar het imago van zowel de familie als de winkel is heel belangrijk, dus er wordt in allerlei bochten gedraaid en gevouwen om alles binnenhuis te houden. Dat lukt sommige familieleden íets beter dan anderen.
Ik weet niet of ik het zou aanraden als ’emotioneel pittig’, Hannah Gadsby is gewoon heel erg eerlijk en geeft daar geen excuses voor. Ze vertelt over hoe ze dat gewend is, iets persoonlijks en ongemakkelijk vertellen om vervolgens er snel een grap van te maken want stel je voor dat iemand anders door haar niet comfortabel is. Ze vertelt ook hoe slopend het is om dat steeds weer te doen.
This story is based on real life events, with the author playing the male lead – and I guess originator of the confusion created by lying. First he lies about getting into medicine (he doesn’t), then ends up engaged to someone he doesn’t want to be engaged to, and then there’s the temporary marriage to someone else. Oh, and being banned from the USA for a play, but that might have been the result of the man’s honesty.
Er worden namelijk wat historische elementen gebruikt (de Engelse koningin Anne, vooral), maar we weten vrij zeker dat alle relaties en hysterie … niet zo in realiteit zijn gestoeld. Moet ook wel, met die producer. Die staat bekend om het zenuwmakend-absurde; gelukkig hebben anderen hem nu aan de riem gehouden. Absurd is het allemaal nog steeds, je moet er alleen vaker om lachen dan het ‘oh god, de wereld is miserabel’-gevoel een plek geven.
Gelukkig is er de vrouwelijke cast – met vooral Viola Davis en Elizabeth Debicki – om dat overeind te houden. De eerste is altijd fijn en makkelijk om naar te kijken, de ander houdt een rol overeind die best makkelijk met niet meer dan ‘jankerig’ omschreven kan worden.
En zo keek ik Lady Bird, een film die zó herkenbaar zou zijn voor elke tiener (die in de jaren negentig was opgegroeid) en met verschillende prijzen werd beloond. Was het herkenbaar? Soms, de rest werd beïnvloed door de omgeving (Californië).
Terwijl het onderwerp van de film het makkelijk een slopende tranentrekker had kunnen maken. Een pleegkind krijgt een laatste kans; op een klein boerderijtje in de middle of nowhere. Hij is een ongemakkelijke puber, maar zijn pleegmoeder breekt er snel doorheen. Zijn pleegvader niet.
als een gigantische python in één keer geïnhaleerd.