Tag: drama

Ask Again, Yes

Francis Gleeson, tall and thin in his powder blue policeman’s uniform, stepped out of the sun and into the shadow of the stocky stone building that was the station house of the Forty-First Precinct.

I enjoy family stories. I’m quite the sucker for generational stories that sometimes are big and grand enough to be called family epics. It’s character based, sometimes with time and surroundings being an extra character, but simply about all the people involved (or some of them).

Ask Again, Yes shouldn’t be called epic. Maybe not even a family story. It somehow feels like it has picked the least exciting characters to hang the story up on, and then seems to just shrug about how they can’t carry whatever plot (points) they pass. Why not more information about the previous generation, their immigration, the world they moved into? Instead the reader gets childish stubbornness that never really gives any reason to warm up to it.

So, if you want the story of a family, and all of it, go for The Woo-Woo, or Run, Hide, Repeat or The Locals. They’ll give you something more enticing.

Ask Again, Yes, Mary Beth Keane, Scribner 2019

Spotlight

129 min.

Great fun, a film about child abuse in the catholic church! And it’s based on true facts, yay! It’s a crude introduction to a subject one doesn’t enjoy thinking about, which was precisely the problem in this real life case: too many people shoving it under the carpet.

film poster spotlightEven the Boston Globe, the newspaper that unearths the story and publishes it, isn’t free from blame. The catholic church is a powerful monolith, Boston is a catholic filled city, churches are everywhere. To stick to the theme: Goliath was easily found, but was David even going to show up?

Spotlight isn’t a quick, bright film, it shows how (research) journalism and a newspaper work(/used to work) and how much time such a thing takes. As a retired journalist it was bittersweet to watch, for those that don’t have that connection it might be a look behind the curtains of what so many people already view as history.

I watched it in two parts, you could even watch it in four if your life is so serialised. Either way, it’s a story worth remembering or discovering. Both for the subject and the process.

Spotlight, Anonymous Content 2015

The Kitchen

102 min.

In no way does this film show that the origin is a (comic) book, at least not the kind you might expect from DC (Batman and his ilk). This is ‘just’ a movie about the Irish mob in New York’s Hell Kitchen at the end of the seventies.

the kitchen film posterThree wives-of-mobsters are left hanging high and dry when their husbands are caught and imprisoned. The family doesn’t take as much care of them as expected either, so they decide to take matters in their own hands. And matters in this case are making money in less legal ways.

Not so surprisingly, this goes well, even better than the men that had started it. Other people, of course, are less than pleased by this, and some thing close to a hunt happens. So do dead bodies, but somehow The Kitchen never manages to add a sense of worry or urgency to all this. It all floats along; well-looking surroundings, okay soundtrack, okay dialogue. Any excitement? Not really. Why do I need to keep watching this movie, no matter how hard Melissa McCarthy is trying? Unsure, really. It’s all just there.

The Kitchen, DC Vertigo 2019

Hustlers

109 min.

From “this looks entertaining” to “wait – people are talking Oscar nominations?” in under a week. The promotion team of this film must be pleased, but how true were both of these sentiments?

hustlers posterDisclaimer: I could watch this for free, and don’t know if I would have paid a ticket for it otherwise. Story and trailer showed me something that was Netflix-friendly, not necessary in need of the big screen experience. I was right about that one.

Hustlers is inspired by a true story about how strippers stripped (ha ha) Wall Street men of their money and then some. Not very legal, but quite satisfying. Of course, something like that can’t last, not for the people involved.

For a very long time, Hustlers keeps it light. Look at all the things they buy, look at the stunts they pull with the fools that think strippers are just entertainment instead of human beings. It’s in the last twenty minutes when different cinematographic and tonal decisions are made, almost like they have to show arguments for the ‘inspired by a true story’ part. Instead of leaving pumped, you might feel a bit deflated.

And those Oscar-nominations? Well, if Matthew, Jared, Emma and all those others have one… get Jennifer Lopez on that stage.

Hustlers, STX Films 2019

The Lonely Hearts Hotel

On that day in 1914, a young girl banged on the door of the Hôpital de la Miséricorde in Montreal.

Boy, does this author love her metaphors like a dog likes a bone. Don’t use them as a drinking game, you will end up in the hospital. Even though it’s becoming quite noticeable after a while, I have to admit that they add to the fairy-tale like feeling this story already has. The development and rise of orphans in Great Depression North America, involving clowns and mobsters, maybe they deserve a metaphor every other sentence.

Main characters are Pierrot and Rose and share the chapters whenever they are together or apart. They’ve got very different views on life and what they want from it; making the fairy-tale like feeling disappear before it can give a (happy) end.

Besides that, there’s the surroundings this plays out in. Montreal with its alive snow, New York with the buildings full of possibilities and risks. It’s all written very visually, which neatly distracts from the small plot holes or just hiccups it provides. This story is pretty and enticing; everything else is subordinate to it.

The Lonely Hearts Hotel, Heather O’Neill, Riverhead Books 2018

La casa de las flores

13 x 30 min.

Nog niet genoeg drama in je leven? Zeker niet als het in de vorm van een telenovela is? Ik werk me langzaam door het Spaanstalige aanbod van Netflix, en na Las Chicas del Cable kwam ik terecht bij La Casa de las flores oftewel Het huis van bloemen/The House of Flowers. U raadt het misschien al: deze keer speelt het drama zich af in een bloemenwinkel.

la_casa_de_las_flores_posterDeze keer volg je een familie die op het eerste oog traditioneel, hecht en gelukkig is. Dat eerste oog houdt het niet lang vol, maar het imago van zowel de familie als de winkel is heel belangrijk, dus er wordt in allerlei bochten gedraaid en gevouwen om alles binnenhuis te houden. Dat lukt sommige familieleden íets beter dan anderen.

Dit is gemaakt voor (leed)vermaak; geen van de karakters hebben veel ruimte om zich te bewijzen als iets anders dan een karikatuur, en de ontwikkelingen volgen zich zo snel op dat je bijna een rooster bij moet houden om te zien waar wie nu weer in vastgeraakt is. Maar niets mis met vermaak, en dit is zo af en toe van het niveau kakelen. De boeketten steken er af en toe bleekjes bij af.

La casa de las flores, Netflix 2018

 

Hannah Gadsby: Nanette

69 min.

Wow. Ik loop weer eens achter met iets kijken dat een poos geleden helemaal gehypet is/was, maar genoeg mensen zeiden ook dat je er echt wel de tijd voor moest nemen. Dat het emotioneel nogal pittig was, en dat is niet iets dat ik even voor de lol/uit verveling er doorheen jas.

Gadsby NetflixIk weet niet of ik het zou aanraden als ’emotioneel pittig’, Hannah Gadsby is gewoon heel erg eerlijk en geeft daar geen excuses voor. Ze vertelt over hoe ze dat gewend is, iets persoonlijks en ongemakkelijk vertellen om vervolgens er snel een grap van te maken want stel je voor dat iemand anders door haar niet comfortabel is. Ze vertelt ook hoe slopend het is om dat steeds weer te doen.

Ze vertelt over haar homoseksualiteit, haar jeugd, Vincent van Gogh en mentale ziektes. Ze doet het gortdroog en met emoties, en altijd onderbouwd. Er zijn zoveel opmerkingen en momenten waarbij je ofwel een ‘oh ja’- of een ‘oh shit’-gevoel ervaart. En dat hebben we allemaal wel eens nodig.

Dus ja, het is de hype waard, wanneer je ‘t ook kijkt. Maar serieus Netflix, waarom in vredesnaam Ellen hierna suggereren? Kon je echt geen andere link vinden dan “ach, het zijn allebei lesbiennes”?

Hannah Gadsby: Nanette, Netflix 2018

 

Ali’s Wedding

110 min.

Did I watch this before, or is the story just too familiar? Which would be sad, because why are multiple people in the twenty-first century still telling their children which career and which life partner to pick?

Alis Wedding imdbThis story is based on real life events, with the author playing the male lead – and I guess originator of the confusion created by lying. First he lies about getting into medicine (he doesn’t), then ends up engaged to someone he doesn’t want to be engaged to, and then there’s the temporary marriage to someone else. Oh, and being banned from the USA for a play, but that might have been the result of the man’s honesty.

All this might make it sound like a comedy of errors, but underneath always runs the line of being stuck between cultures. Ali’s Iraqi in Australia, and no matter how much his father knows about many things; he doesn’t understand that his son doesn’t want to become a doctor and doesn’t want an arranged marriage. He’s not the only one suffering, and the film gives a bit of room to others to show so.

This time, there’s a happy ending (in a way), but this film might serve as a reminder that there’s plenty people stuck, and that some things can’t be solved by musicals in mosques (honestly, does that happen? The more you know).

Ali’s Wedding, Netflix 2017

 

 

The Favourite

121 min.

Ik zou er niet heen gaan als onderdeel van een geschiedenisles, maar een les in satire, slapstick en valsewijverij (niet alleen van de vrouwen) is wel uit deze film te halen.

Fox Searchlight PicturesEr worden namelijk wat historische elementen gebruikt (de Engelse koningin Anne, vooral), maar we weten vrij zeker dat alle relaties en hysterie … niet zo in realiteit zijn gestoeld. Moet ook wel, met die producer. Die staat bekend om het zenuwmakend-absurde; gelukkig hebben anderen hem nu aan de riem gehouden. Absurd is het allemaal nog steeds, je moet er alleen vaker om lachen dan het ‘oh god, de wereld is miserabel’-gevoel een plek geven.

Kortgezegd zijn er twee vrouwen die allebei de favoriet van de koningin willen zijn, en de koningin kan hun acties en gekonkel wel waarderen want die heeft ook meerdere klappen van de molen gekregen. Of is dat ook allemaal maar toneel? Maakt niks uit, ze zijn allemaal zo vermakelijk om te volgen. Combineer dat met een overdadigheid aan decor, pruiken en kleding (de twee laatste vooral voor de mannen) en het is alsof je een barokke kapsalon naar binnen aan het werken bent: het is allemaal te veel en vet aangezet, maar verdomde smakelijk.

The Favourite, Fox Searchlight Pictures 2018

Patricia

Ik trok de deur van het huis dicht.

Meestal heb ik het gevoel dat verhalen te lang zijn, maar deze had net wel iets langer kunnen zijn. Niet zo zeer omdat het zo aangrijpend of betoverend was, maar vooral door het gevoel dat de auteur er een beetje klaar mee was en het hier maar bij liet.

Patricia gaat over Astrid, die op een dag van huis weg loopt en vervolgens niet meer terug durft. Deel twee gaat over net iemand anders, maar meer vertellen is hier vooral verklappen. Astrid ontsnapt naar de armere kant van de stad, en de ontwikkeling van haar leven en haar omgeving speelt zich dan vooral ook in haar gedachten af. Vragen worden weinig beantwoord, er is alleen Astrid’s ongemak over haar beslissingen (zowel van voor als na haar weglopen).

Met Vlaamse invloeden, wordt het verhaal net iets zachter en tegelijkertijd exotischer dan een Nederlands acteur had kunnen bieden. Je kunt bedenken dat de arme, met migrant-gevulde kant, wel als heel feeëriek wordt afgebeeld, maar als je verder leest, kun je ook wel begrijpen dat dit Astrid is, en misschien niet eens helemaal Astrid(‘s gedachten).

Het is allemaal moeilijk uit te leggen, maar ik zou de novelle toch aanraden voor dat licht koortselijke, onzekere dat Peter Terrin volhoudt tot bijna-het-einde.

Patricia, Peter Terrin, De Bezige Bij 2018