130 min.
Soms is enige voorkennis heel handig, puur om de verwachtingen (zonder spoilers!) bij te stellen. Ik verwachtte namelijk iets Ocean’s 8-achtig, een heist film zoals die waar de jaren negentig mee vol zat. Het bleek meer een (politiek) drama over ras, ongelijkheid tussen mannen en vrouwen en corruptie.
Gelukkig is er de vrouwelijke cast – met vooral Viola Davis en Elizabeth Debicki – om dat overeind te houden. De eerste is altijd fijn en makkelijk om naar te kijken, de ander houdt een rol overeind die best makkelijk met niet meer dan ‘jankerig’ omschreven kan worden.
De mannen van de vrouwelijke cast zijn criminelen die een inbraak niet overleven. Degene waarvan ze gestolen hebben, willen de buit terug, en dat mogen de vrouwen oplossen. En in plaats van alleen maar een montage van hoe ze zich daarop voorbereiden, dus ook uitstapjes naar ras, emancipatie en corruptie. Dat je het weet.
Het tempo dat je hierdoor mogelijk mist, wordt vergoed met de cinematografie; elke shot is een gestileerd plaatje (dat in het geval van interieurs en make up in verschillende catalogussen terecht kan).
Dus als je stiekem een acteursfilm wilt zien die er stoer uit ziet, zit met Widows helemaal goed.
Widows, Twentieth Century Fox 2018
En zo keek ik Lady Bird, een film die zó herkenbaar zou zijn voor elke tiener (die in de jaren negentig was opgegroeid) en met verschillende prijzen werd beloond. Was het herkenbaar? Soms, de rest werd beïnvloed door de omgeving (Californië).
Terwijl het onderwerp van de film het makkelijk een slopende tranentrekker had kunnen maken. Een pleegkind krijgt een laatste kans; op een klein boerderijtje in de middle of nowhere. Hij is een ongemakkelijke puber, maar zijn pleegmoeder breekt er snel doorheen. Zijn pleegvader niet.
als een gigantische python in één keer geïnhaleerd.
