69 min.
Wow. Ik loop weer eens achter met iets kijken dat een poos geleden helemaal gehypet is/was, maar genoeg mensen zeiden ook dat je er echt wel de tijd voor moest nemen. Dat het emotioneel nogal pittig was, en dat is niet iets dat ik even voor de lol/uit verveling er doorheen jas.
Ik weet niet of ik het zou aanraden als ’emotioneel pittig’, Hannah Gadsby is gewoon heel erg eerlijk en geeft daar geen excuses voor. Ze vertelt over hoe ze dat gewend is, iets persoonlijks en ongemakkelijk vertellen om vervolgens er snel een grap van te maken want stel je voor dat iemand anders door haar niet comfortabel is. Ze vertelt ook hoe slopend het is om dat steeds weer te doen.
Ze vertelt over haar homoseksualiteit, haar jeugd, Vincent van Gogh en mentale ziektes. Ze doet het gortdroog en met emoties, en altijd onderbouwd. Er zijn zoveel opmerkingen en momenten waarbij je ofwel een ‘oh ja’- of een ‘oh shit’-gevoel ervaart. En dat hebben we allemaal wel eens nodig.
Dus ja, het is de hype waard, wanneer je ‘t ook kijkt. Maar serieus Netflix, waarom in vredesnaam Ellen hierna suggereren? Kon je echt geen andere link vinden dan “ach, het zijn allebei lesbiennes”?
Hannah Gadsby: Nanette, Netflix 2018
This story is based on real life events, with the author playing the male lead – and I guess originator of the confusion created by lying. First he lies about getting into medicine (he doesn’t), then ends up engaged to someone he doesn’t want to be engaged to, and then there’s the temporary marriage to someone else. Oh, and being banned from the USA for a play, but that might have been the result of the man’s honesty.
Er worden namelijk wat historische elementen gebruikt (de Engelse koningin Anne, vooral), maar we weten vrij zeker dat alle relaties en hysterie … niet zo in realiteit zijn gestoeld. Moet ook wel, met die producer. Die staat bekend om het zenuwmakend-absurde; gelukkig hebben anderen hem nu aan de riem gehouden. Absurd is het allemaal nog steeds, je moet er alleen vaker om lachen dan het ‘oh god, de wereld is miserabel’-gevoel een plek geven.
Gelukkig is er de vrouwelijke cast – met vooral Viola Davis en Elizabeth Debicki – om dat overeind te houden. De eerste is altijd fijn en makkelijk om naar te kijken, de ander houdt een rol overeind die best makkelijk met niet meer dan ‘jankerig’ omschreven kan worden.
En zo keek ik Lady Bird, een film die zó herkenbaar zou zijn voor elke tiener (die in de jaren negentig was opgegroeid) en met verschillende prijzen werd beloond. Was het herkenbaar? Soms, de rest werd beïnvloed door de omgeving (Californië).
Terwijl het onderwerp van de film het makkelijk een slopende tranentrekker had kunnen maken. Een pleegkind krijgt een laatste kans; op een klein boerderijtje in de middle of nowhere. Hij is een ongemakkelijke puber, maar zijn pleegmoeder breekt er snel doorheen. Zijn pleegvader niet.